Ando Midora

“หึ..งั้นหรือ? ลูเธอร์ นายคงไม่ลืมว่าเดวิดต้องการฉันมากแค่ไหน?..

เขาไม่สนขยะอย่างนายหรอกนะ นายก็แค่ทาสรับใช้..”

พูดได้ไม่ทันจบประโยคดีนัก ลูกตุ้มเหล็กพุ่งพรวดมาที่เขาด้วยความ

รุนแรงเต็มพิกัด ซาวีน่ากระโดดหลบจนลำตัวลอยร่างใหญ่กระแทก

กับพื้นด้วยความทุลักทุเลแต่เขาแทบไม่มีเวลาหายใจทันเมื่อเจ้าลูก

เหล็กหนามทั้งก้อนนั้นถูกแรงเหวี่ยงตรงมาที่เขาอีกครั้งร่างของซาวีน่า

พลิกหลบมันได้อย่างเฉียดฉิว เจ้าหนามเหล็กนั้นเฉียวผิวหนังตรงท่อน

แขนเขาจนเสื้อที่สวมอยู่นั่นขาดกระจุย เขาสบถอยู่ในใจหลายครั้ง

พลิกกายขึ้นมายืนได้ในวินาทีถัดมา

“ฮ่ะๆ ซาวีน่า นายเหมือนหนูที่กำลัง

โดนต้อนเข้ากรงขัง วิ่งต่อไปไอ้หนู วิ่งจนกว่านายจะตาย”

เสียงหัวเราะด้วยความสะใจของมันทำให้เขายิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

 ลูเธอร์ มันต้องการสังหารเขาจริงๆสินะ นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ 

เดวิดคิดสังหารเขากับเซเรส ก่อนนี้ยังเป็นความคลุมเครือที่ต้องหา

คำตอบ แต่ยามนี้ซาวีน่าคิดว่าไม่ต้องแล้ว เขาคงต้องเลือกระหว่าง

ชีวิตตัวเองกับลูเธอร์ ใครสมควรจะอยู่บนโลกนี้มากกว่ากัน

พลั่ก! ลูกตุ้มเหล็กพุ่งมาที่เขาอีกครั้งแต่มันพลาดกระแทกลงกับพื้นจนมันแตกกระจาย เป็นหลุมขนาดย่อม แรงมันยังไม่หยุดแค่นั้นเมื่อ ลูเธอร์กระชากมันกลับมาและสะบัดด้วยความรวดเร็วคราวนี้มันพุ่งมาใส่ซาวีน่าด้วยความเร็วมากขึ้นสองเท่า ร่างหนาของชายหนุ่มนั้นเอนหลบไปยังด้านหลังในท่าสะพานโค้ง ปล่อยให้เจ้าลูกเหล็กหนามนั้น พุ่ง วืดผ่านช่องหน้าท้องของเขาไปเสียงดังหวีดหวิวเมื่อมันแหวกอากาศที่เหน็บหนาวเช่นนี้  ซาวีน่าตีหลังกากลับมายืนบนพื้นในนาทีต่อมาท่ามกลางสายตาแดงก่ำเปี่ยมไปด้วยโทสะของคู่ต่อสู้

“นายไม่รอดแน่!!...”

มันคำรามเสียงลั่นทีเดียวลูกตุ้มเหล็กถูกเหวี่ยงทิ้ง เสียงเหล็กกระทบ

กันดังสะท้อนเกรียวกราวในโสตประสาทของเขา มองเห็นสองมือของ

ลูเธอร์ กระชากปืนออกจากซอกเอวทั้งสองข้าง ซาวีน่านัยน์ตาลุกวาว

 เขาแน่ใจว่า ลูเธอร์กำลังตกอยู่ในห้วงโทสะที่รุนแรง เดิมที ซาวีน่า

คิดว่าจะหาวิธีออกจากการต่อสู้นี้อย่างไรดีนี่สิ แต่ยามนี้เขาเลี่ยง

ไม่ได้แน่แล้ว การหนีมันไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย ลูเธอร์กำลังจะกลาย

ร่างเป็นปีศาจตาไฟอีกครั้งสองตาของมันนั้นแดงก่ำจนเหมือนมี

เปลวไฟสุมอยู่ในนั้น นั่นทำให้ชายหนุ่มต้องเร่งการลงมือ

ตูม!!!ฝ่ามือของซาวีน่าเพิ่มประจุไฟฟ้ามากขึ้นกว่าเดิมระหว่างที่ปืนในมือทั้งสองข้างของลูเธอร์กำลังจะกราดใส่เขานั่น ชายหนุ่มอาศัยจังหวะนี้ซัดใส่ ลูเธอร์เป้าหมายอยู่ที่สองขาของมัน ซาวีน่า หายใจแรง ลานดินกว้างที่เกลื่อนไปด้วยหิมะนั้นแตกกระจายเป็นหลุมลึกตีวงกว้างรัศมีเกือบสองเมตร เป้ากระสุนเปลี่ยนเป็นแฉลบลงยังพื้นดิน มันเฉียดร่างของเขาไปหลายนัดทีเดียว ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังลั่นบริเวณ

อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!                                                                                           

ลูเธอร์ ราล์ฟ ขาขาดสองท่อน มันกระเด็นแยกห่างออกจากกันและเหวี่ยงทิ้งไปไกลหน้าตามันบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปทรงดวงตานั้นแดงก่ำราวกับแสงไฟ เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไหลพล่านราวกับน้ำพุ มันพุ่งกระฉูดออกจากท่อนส่วนของโคนขาทั้งสองข้าง เขาไม่อาจจะรอดูผลงานต่อได้อีกเมื่อร่างหนาที่ลดระดับความสูงลงนั้นพยายามเหยียดกายขึ้นมามองตาเขาด้วยความเคียดแค้น มันเล็งปืนมาที่เขาอีกด้วย! . shit!! ซาวีน่าสบถด้วยความ โมโห พลังไมดอร่าของเขาแทบจะหมดร่างอยู่แล้วแต่ยังหยุด ลูเธอร์ไม่ได้

เสียงปืนดังสนั่นแก้วหูจนต้องพุ่งตัวระนาบกับพื้นก่อนจะพลิกกาย

กลิ้งไปตามพื้นเฉอะแฉะนั่น เขากวาดสายตามองรอบๆบริเวณ 

เสียงปืนคงเรียกคนของลูเธอร์ให้พุ่งมาที่นี่ แน่นอน เขาช้าอีกไม่ได้

แล้ว แต่พลังงานของเขานี่สิ มันเหือดหายไปจนต้องทิ้งตัวลงพื้น

หอบหายใจอยู่ได้แค่ไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ก้าวมาที่เขาทำให้ซาวีน่าหันขวับไป

“ตามฉันมา!” ตาลุงนั่นเอง..ซีล สไน้ส์เลื่อนฝีเท้าไปยังตึกด้านหลังนั่น ทำให้เขาต้องแข็งใจลุกขึ้นยืน ให้ตายสิ! อีกครั้งที่ซาวีน่าสบถในลำคอด้วยความฉุนกึก เมื่อรู้สึกถึงเลือดกำลังซึมปรี่กับเสื้อกันหนาวของเขาจนหัวไหล่นั้นชุ่มไปหมด

“ถึงที่หมาย ฉันจะทำแผลให้ แข็งใจหน่อยไอ้หนู ”เสียงของตาแก่นั่นช่างเย็นชาเสียจริงๆ

“ลุงเจอเซเรสหรือเปล่า? ฉันต้องหาตัวเธอก่อน...”

ตาแก่นั่นปรายตามองเขาอย่างไม่ชอบใจนัก ยกปลายนิ้วชี้

แตะที่ปากหยักของเขาพร้อมกับส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มเงียบเสียง

  ซาวีน่าพลิกกายอย่างรวดเร็วเมื่อร่างหนาของซีล สไน้ส์เหวี่ยงบาง

อย่างตรงมาที่เขา

ฉึก!! แม่นราวกับนักฆ่ามืออาชีพ ซาวีน่าถอนหายใจเฮือกใหญ่คนแปลกหน้าคนหนึ่งร่วงเผละลงมาพื้นตรงหน้าเขา มีดบินขนาดเหมาะมือเจาะกะโหลกมันจนมิดด้าม

“ขอบคุณ..”

“รีบตามมา!” เขาไม่ตอบโต้ใดๆอีกรีบสาวเท้าตามอีกฝ่ายไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย มือหนึ่งต้องกุมแผลไว้ไม่ให้เลือดมันไหลจนหมดตัวก่อนที่เขาจะได้ถึงที่หมาย   เขาหวังแค่ว่าเซเรสจะเอาตัวรอดได้ แม้ว่าจะห่วงใยเธอมากแค่ไหนก็ตามแต่ยามนี้เขาไม่มีทางให้เลือกแล้ว

เดินทะลุซอยเล็กๆในซอกตึกนั่นมาได้ ซีล สไน้ส์ก็พาเขาไปยัง

หน้าห้องๆหนึ่ง เคาะประตูลงไปแค่สองทีประตูก็เปิดออกโดย

คนแปลกหน้า เป็นชายร่างใหญ่อ้วนและไว้เคราหนาราวกับมนุษย์ยุคหิน

“นี่เอเบิ้ล เพื่อนฉัน”

“เซเรสล่ะลุง?เซเรสมาที่นี่ก่อนผมนะ..หรือว่าเธอโดนไอ้พวกนั้นจับตัวไป..”

เขาถูกชายร่างหนาอ้วนคนนี้กระชากเข้าไปด้านในก่อนจะได้ยิน

เสียงประตูกระแทกปิดดังโครม

“ทำแผลก่อนไอ้หนู”

“แต่ว่าเซเรสล่ะ”

“เซเรสกินอาหารอยู่ในครัว”

 คำตอบนี้ทำให้เขารู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก ร่างสูงนั้นเซลงไป

กองกับพื้นก่อนจะหมดสติไป เขาหมดพลังงานจนได้ ซาวีนาบอก

ตัวเองอย่างนั้น ชายหนุ่มหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อนและหมด

กำลัง  อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยของเซเรส

 เขาคิดก่อนจะหลับไปในที่สุดปล่อยให้สองตาแก่นั่นจัดการกับแผล

ที่ถูกยิงไปก่อน เขาไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลยก็ได้ ร่างกายของมนุษย์

จากไมดอร่ามักมีระบบซ่อมแซมตัวเองได้ดีกว่ามนุษย์บนโลกนี้หลาย

สิบเท่านั่นเขารู้ดีเชียวแหละ