ไม่ใช่คนเขียนหนังสือแบบละเมียดละไม ไม่มีคำบรรยายแบบจับจิตซ่านทรวงแบบใครๆ อัพนิยายก็ตามอารมณ์ตัวเอง แม้แต่บทพระเอกก็เอาแต่ใจสุดๆ นางเอกไม่ค่อยมีบทบาทสักเท่าไหร่ แทบจะกลายเป็นตัวประกอบไปเลยก็ว่าได้ เว้นก็แต่นางร้ายที่ร้ายสูสีกับพระเอก หรือไม่ก็เด่นซะ...ดิฉันเป็นคนแบบนั้นจริงๆค่ะ เอาแต่ใจตัวเองมากๆ
เอิ่ม แต่อยู่ในกรอบของตัวเองนะ ไม่ชอบเบียดเบียนใคร และไม่ชอบให้ใครมาเบียดเบียนเช่นกัน รักความยุติธรรมในมุมของความถูกต้องมากกว่าเห็นแก่ญาติๆหรือสายสัมพันธ์ อืมม..บอกมาทั้งหมดไม่ได้อยากจะลงสมัคร สส. แค่อยากบอกเล่าค่ะ พอดีอ่านนิยายของนักขียนคนโปรด และสังเกตเห็นความพยายามจะสื่อของพวกท่านทั้งหลาย เชื่อแล้วว่านักเขียนที่เป็นมือโปรมักจะออกหนังสือแบบปีละเล่มหรือไม่ก็สองสามปีเล่ม ซึ่งมันน้อยมากกับความต้องการของรีดเดอร์ที่รอเสพอย่างใจจดใจจ่อ
ส่วนในมุมนิยายของดิฉันเองนั้น ชอบเขียนแบบว่าเร่งให้จบเร็วๆอยากรู้ตอนจบว่ามันจะเป็นไง และจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นต่อค่ะ ชีวิตรีบเร่งแบบปกติ...
แต่นิยายของดิฉันจบแบบความสุขทุกเรื่องจริงๆ อยากมีความสุขกับการอ่านมากกว่าอยากร้องไห้ พระเอกของดิฉันก็ต้องรักนางเอกคนเดียว ต่อให้นางงี่เง่าขนาดไหนก็เถอะ นะ ยอมเป็นทาสเพราะรัก ว่ากันว่านักเขียนนิยายมักบำบัดจิตตัวเองด้วยการเขียนในสิ่งที่ตรงข้ามกับชีวิตจริง อันนี้ไม่แน่ใจซะแล้วว่าใครเป็นทาสใครกันแน่? อิอิ..
นั่นก็ช่างมันเถอะค่ะ ขอแค่มีความสุขกับสิ่งที่ทำก็พอค่ะ ดังนั้นใครที่แวะเข้ามาอ่านในบล็อกดิฉันคงต้องลำบากหน่อยกับการเรียบเรียงบทความแต่ละตอนที่ไม่ได้ต่อเนื่องกันนัก แค่อยากให้เสพพอแก้เบื่อนี่คะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น