Ando Midora Drome
เส้นทางที่ต้องผ่านอุโมงค์ใต้ดินในรางรถไฟของเมืองแคชมาร์
ยามนี้ปราศจากมนุษย์หรือแม้แต่รถไฟที่แล่นผ่านมันเงียบสงบ หากแต่สองคนที่ลากฉุดกันไปตามทางนั่นกลับมีการต่อสู้กันหลายครั้งเสียงกำปั้นกระแทกกับเนื้อดังขึ้นหลายคราผลัดกันรุกผลัดกันรับ
จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างหมดแรงทิ้งตัวลงพิงกับผนังนั่นหอบหายใจแรงหลายนาที
“พอ พอแล้วไอ้หนู ฉันจะแก่แล้วนะโว๊ย
นายมีอะไรจะถามก็ถามมาซิวะ? ลากฉันมาที่นี่ทำไม? “คนแก่กว่ายกมือโบกไปมาก่อนจะหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“อ้อ ที่ทำเมื่อกี้ไม่เห็นจะบอกเลยสักนิดว่าตัวเองแก่ ให้ตายสิ! ไม่อยากจะเชื่อเลย
ผมเจอคนมาก็เยอะแล้วยังไม่เคยเจอใครที่เหนียวมีระดับเหมือนลุงสักคน Silver C. William .”
ความเงียบพลันบังเกิดขึ้นหลายอึดใจต่อมาก่อนที่ซาวีน่าจะทันระวังตัวร่างหนาแกร่งของอีกฝ่ายก็พุ่งมาที่เขาอย่างรวดเร็วแขนแกร่งของชายวัยแก่กว่าล็อคเข้าที่ศีรษะเขาก่อนจะกดด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลจนชายหนุ่มร้องไม่ออก
เขารู้สึกเหมือนหัวตัวเองกำลังจะหลุดจากลำคอ
“ใครส่งนายมา?..นายมาจากลุ่มไหน?ทำไมถึงรู้จัก Silver C. William “
เสียงห้วนๆนั้นกระซิบตรงหูของชายหนุ่มด้วยอาการคุกคามระดับสิบ..
ซาวีน่าหายใจแทบไม่ออกเขาสูดลมเข้าช่องอกอย่างแรง
แต่เหมือนมันไม่เข้าไปถึงปอดด้วยซ้ำ
ทำได้แค่อึกอักในลำคอใบหน้านั้นแดงก่ำพยายามตวัดขาใส่อีกฝ่ายแต่ก็ช่างยากเต็มที
เขาโดนล็อคจากด้านหลังและ
อีกฝ่ายเตะเข้าข้อพับเขาจนร่างหนาของชายหนุ่มทรุดลงคุกเข่ากับพื้นเฉอะแฉะนั่น
ท่อนแขนแข็งแกร่งของชายแปลกหน้าไม่พยายามลดแรงลงเลยด้วยซ้ำ
สาม
สอง..หนึ่ง..ซาวีน่าคำรามในใจของเขาก่อนจะส่งพลังบางอย่างออกมาทำให้ร่างหนาของคนที่คุกคามเขาอยู่นั้นลอยละลิ่วไปไกลเกือบสิบเมตร
ชายแปลกหน้าแทบไม่ปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์
ในสองวินาทีต่อมาร่างหนาแกร่งนั้นก็ตั้งหลักได้
ยืนจังก้าอยู่กับรางรถไฟส่งสายตาขุ่นเคืองมาที่เขา
จากแสงไฟของผนังด้านข้างของอุโมงค์
ทำให้ซาวีน่ารับรู้ว่า ชายผู้นี้ต้องเป็นคนที่เขาต้องการตัวอยู่แน่นอน สีนัยน์ตาที่ทอประกายกระด้างจัด
ทอดมาที่เขากำปั้นหนักนั้นถูกกำไว้แน่นคล้ายพร้อมจะลงมือในทุกเมื่อ
ซาวีน่าผุดลุกยืนด้วยความทุลักทุเล
เขาเหยียดกายสูง ก่อนจะไออยู่พักใหญ่
ระหว่างนั้นอีกฝ่ายยังไม่ยอมจู่โจมเสียทีนี่สิ เหมือนเขารอเวลา
“ผมจะถามแค่ไม่กี่คำ..Silver C William นั่นคือชื่อคุณจริงๆรึไง?..”
“มันสำคัญตรงที่นายรู้ชื่อนี้มาจากใครต่างหากล่ะไอ้หนู
ไม่งั้นล่ะก็เราคงต้องออกแรงอีกสักยก..หึ..เพราะนี่เป็นคำถามที่ฉันต้องการคำตอบสุดๆ..และนายมีทางเดียวคือต้องตอบคำถามฉันไอ้หนู!!”
ร่างหนาของชายแก่แปลกหน้าที่เขาอุตส่าห์ตามมาถึงโรงแรมแอสตัน
คิงส์นั่น กำลังก้าวเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
สีหน้าและแววตาที่ปราศจากความไยดีกับสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งรอบๆกายไม่ว่าอะไรก็ตาม
ชายผู้นี้ทำให้ซาวีน่าถึงกับสบถในลำคอเมื่อจู่ๆร่างหนาก็สาวหมัดใส่เขาโดยไม่รอให้ชายหนุ่มตั้งตัวได้
ซาวีน่าขยับกายหลบหลีกด้วยแรงส่วนที่เหลือ
แม้ว่ามันจะหลบได้บ้างแต่กำปั้นบางส่วนยังคงกระแทกใส่ร่างเขาหลายครั้งทีเดียวโดยที่เขาแทบปัดป้องมันไม่ทัน
“ให้ตายสิลุง! นี่มันหมัดสำนักไหนกันเนี่ย?”
“มวยไทยโว้ย! เคยได้ยินไหมไอ้หนู แม่ไม้มวยไทย
“
ซาวีน่าหลบหลีกพลางบ่นไปด้วยความขัดใจที่เขาหลบหมัดของชายแปลกหน้าแทบไม่ทันทำให้ชายโครงนั้นโดนกระแทกไปหลายทีจนรู้สึกจุกไปหมด
เขาถอนหายใจที่ต้องรวบรวมพลังอีกครั้งจนได้
เมื่อดูแล้วคงยากจะหยุดชายแปลกหน้าคนนี้ได้ง่ายๆอย่างที่คาดไว้
พลังจากไมดอร่า ส่งผลให้เขาจัดการกับคนแปลกหน้าได้ไม่ยากเมื่อร่างหนาที่กำลังคลุกวงในใส่เขาอยู่นั้นโดนกระแทกด้วยพลังจนลอยลิ่วตกไปไกลถึงสิบเมตรอีกครั้ง
พร้อมๆกับแสงไฟสว่างจ้าปะทะดวงตาของเขาจนต้องหรี่นัยน์ตาลง
เสียงบางอย่างกำลังแล่นมาด้วยความเร็วสูง เวรแล้ว! รถไฟหัวจรวดกำลังพุ่งมาจากด้านหน้าของเขา
Silver C. William กำลังนอนหมดสภาพอยู่ตรงกลางรางรถไฟพอดิบพอดี
“นายทำบ้าอะไร? ซาวีน่า!!!”
เสียงตะโกนนั่นดังมาจากไม่ไกลนัก
ทำให้สติของชายหนุ่มกลับคืนมาอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังช้ากว่าเจ้าหัวจรวดที่กำลังพุ่งมานั่น
ไม่รอดแน่! ซาวีน่าอุทานด้วยความตื่นตระหนกเมื่อพบว่าถ้าSilver
C. William ต้องมา ม่องเท่งตรงนี้ล่ะก็ ที่ซาวีน่าลงทุนลงแรงมาตลอดทั้งปีมานี่ก็คงจะสูญเปล่า...เขาไม่ได้อะไรเลย..แน่นอน
นั่นคงไม่ใช่ผลดีกับอนาคตของเขาและเซเรสเท่าไหร่..เขาคงต้องหากินในคลับในบาร์
อวดเนื้อตัวกับสาวแก่แม่ม่ายไปจนแก่..แค่คิดก็สยองแล้ว..
ถนนสายนี้กำลังว่างเปล่าเพราะมันมีแต่หิมะหนาเตอะ
แสงไฟวับแวมที่ติดตามทางนั่นพอให้มองเห็นคนสามคนที่กำลังพยายามเดินย่ำฝ่าหิมะที่หนาเตอะนั่นไปตามเส้นทางปราศจากผู้คนสัญจรนั่น
เวลานี้มันปาเข้าไปเกือบค่อนรุ่งแล้ว
แต่เหมือนกับว่าพวกเขายังไม่ถึงที่หมายปลายทาง
และไม่มีรถยนต์หรือเครื่องยานพาหนะใดๆ นอกจากสองเท้าที่ต้องนำพวกเขาไปสู่จุดหมาย
“มันแค่ต้องเจรจา ทำไมนายต้องออกแรงขนาดนี้ด้วย?
ในสัญญานั่นไม่ได้ระบุว่านายจะต้องทำร้ายเป้าหมายหรือสังหารหรือทำให้เป้าหมายเจ็บตัวไม่ใช่รึไง?
ฉันจำสัญญาเฮงซวยนั่นได้นะ”
“แน่ล่ะ นั่นมันหน้าที่เธอนะเซเรส
ฉันมีหน้าที่แค่หาเป้าหมายให้เจอ เราตกลงกันแล้วนี่”
“แต่ที่นายทำมันเกินไปแล้ว”
“ฉันยังไม่ได้ฆ่า..”
“แต่นายเกือบปล่อยให้เขาตายใต้รางรถไฟนั่น”
“ฉันพาออกมาทันแล้วนี่ เซเรส เธอจะบ่นทำไมไม่ทราบ! เดินมาสองไมล์แล้วตาลุงนี่ยังไม่บ่นสักคำ
เขาเป็นคนเจ็บแท้ๆ..”
ซาวีน่าปรายหางตามองเป้าหมายของเขาที่ยามนี้ดึง ฮู๊ดเข้ากับศีรษะอีกครั้ง
นัยน์ตาคู่คมกริบสีน้ำตาลอ่อนมันปรายมาสบกับเขาแวบหนึ่ง
เขาอดจะรำคาญไม่ได้ที่เซเรสบ่นไม่หยุดหลังจากที่ทุกอย่างกำลังเรียบร้อยดี
“Silver C. William มาจากซิลเวอร์
ซีล สไน้ส์ พยัคฆ์ สิงหราช
อดีตสายลับที่ทางรัฐบาลอเมริกาต้องการตัวกลับไปร่วมงานด้วยสุดๆ “เขาอดเปรยขึ้นมาไม่ได้
“แน่ใจได้ว่านายจะอยากคุยเรื่องนี้ตอนนี้?..”คนแก่กว่านั้นเอ่ยด้วยเสียงห้วนห้าวแบบไม่พอใจ
สีหน้าก็กระด้างและเย็นชาจับใจ ซาวีน่ายักไหล่ของเขาไปมาก่อนจะเงียบไป
“เราจะคุยกันหลังกินมื้อค่ำ ฉันเริ่มหิวแล้ว”
เซเรสตัดบทอีกครั้งร่างในเสื้อโค้ทตัวหนานั้นเร่งฝีเท้าเร็วกว่าเดิมเมื่อเห็นที่หมายในวงจรสายตา
ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เมื่อคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาในอุโมงค์ใต้ดินเมื่อครู่นี้
หลังจากที่ตะโกนใส่ซาวีน่าด้วยความตกใจนั่น
เธอเผลอใช้พลังไมดอร่าเพื่อลดแรงความเร็วของรถไฟความเร็วสูงนั้นลงเกือบครึ่งทำให้ซาวีน่ามีเวลาพอที่จะพุ่งไปฉุดร่างหนาของคนแปลกหน้าออกมาพ้นระยะรัศมีแห่งความตายได้แบบฉิวเฉียดและนี่ทำให้เธอแทบหมดพลังอย่างไม่น่าเชื่อ..มันบ้าชะมัด
ยิ่งใช้พลังหญิงสาวก็ยิ่งเพิ่มระดับความหิวในการบริโภคอาหารเพิ่มมากขึ้น
ก้าวมาถึงตึกเก่าๆด้านหลังถนนใหญ่นั่น เซเรส ลอดรั้วลวดหนามลัดเลาะไปตามซอกเล็กๆก่อนจะโหนตัวขึ้นไปยังบันไดหนีไฟ
ผลุบกายเข้าไปยังช่องประตูที่เคยใช้ยามฉุกเฉินนั่นโดยไม่ใส่ใจกับซาวีน่าและคนแปลกหน้าอีกคนนั่นอีก
เธอตรงเข้าไปที่ห้องครัวจัดการลงมือทำกับเมนูมื้อค่ำกับพาสต้าที่ยังคงมีอยู่นั่น
กลับมาอีกทีที่ห้องใหญ่บริเวณด้านล่างของห้องใต้หลังคานั่นเห็นซาวีน่ากำลังส่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้กับคู่อริต่างวัยของเขา
“น้ำอุ่นคงช่วยดับกลิ่นได้บ้างล่ะลุง
แต่อย่าใช้นานล่ะ ผมรอคิวอยู่นะ”
หญิงสาวเหลือบตามองตามหลังคนแปลกหน้าไปจนร่างสูงนั้นหายไปกับขอบประตู
“ทำไมนายแน่ใจนักว่านี่คือเป้าหมาย..”
“ต่อให้ไม่ใช่เป้าหมายก็เถอะ เซเรส
ตาลุงนี่รู้จัก ซิลเวอร์ ซีล สไน้ส์ดีทีเดียว เขาบอกเองว่าเรารู้เรื่องนี้มากแค่ไหน?ที่ฉันสงสัยก็คือ
ทำไม?..เขาต้องทำท่ากังวลด้วย..และเธอไม่คิดบ้างรึไงว่า ทำไมเดวิดถึงต้องหาตัวเขา
และต้องหาให้เจอก่อนที่หน่วยงานของรัฐบาลของ ดิคาร์โอเนลจะเจอ”
สีหน้าของซาวีน่านั้นทำให้เซเรสอึ้งไปชั่วขณะ
แต่ความสนใจก็ถูกทำลายลงด้วยพาสต้าจนได้กลิ่นหอมอบอวลที่อยู่ในปากของเธอทำให้คำถามของซาวีน่านั้นไร้ความหมาย..
ซาวีน่าส่ายหน้าไปมาช้าๆ เขาทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาที่ทั้งเก่าทั้งผุอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยหากแต่ก็พยายามเข้าใจเซเรส
ที่เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงเท่านั้นและเขาก็ทิ้งเธอไม่ได้อยู่ดี
นั่นมันนานมาแล้วหลายปีตั้งแต่เด็กๆ เซเรสเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเขาไปแล้ว
ซาวีน่าคิด พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ถ้าเรารู้ว่าเดวิดคิดอะไรอยู่ก็น่าจะดีกว่านี้..”
จู่ๆคนที่กำลังมีความสุขกับมื้อค่ำในเวลาค่อนรุ่งนั้นก็หลุดคำพูดออกมา
“แล้วคิดว่าฉันไม่อยากจะรู้ความคิดของเดวิดรึไง
เซเรส เราเสียเวลากับงานนี้มาตั้งแต่2012
มันนานเกินไปแล้ว..ฉันเริ่มเบื่อการเดินทาง”
“อืม..นั่นสิ เป็นเพราะนายเริ่มติดใจแม่ชาโรกา
นอฟสกี้นั่นหรือเปล่า?..แม่ยกเงินหนาที่เคยให้ทิปนายทีละหลายพันรูเบิ้ล น่ะ”
“พูดโง่ๆ ฉัน เนี่ยนะจะชอบสาวรัสเซียหึ..ฉันแค่อยากมีเงินซื้ออาหารดีๆกินต่างหากล่ะ
เซเรส ลำพังแค่งานเสิร์ฟของเธอคงพอแต่ค่าพาสต้าผักโขมเท่านั้น”
เซเรสปรายตามองคู่หูอย่างไม่ชอบใจนัก
แต่หญิงสาวไม่ใส่ใจคำพูดของซาวีน่าเท่าไหร่
“ฉันเคยพยายามอ่านใจเดวิด..แต่..มันไม่ได้ผล
เขาเก็บกล่องความลับของเขาไว้ในเซฟอย่างดีมากๆ..เข้าไม่ถึงและ..รอบๆกล่องเขาวางกับดักเต็มไปหมด
ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราถูกหลอกใช้หรือเปล่า?”
“หือ..เรามาจากไมดอร่า และเดวิดก็ใช่ เขาพยายามทำให้เราชินกับโลกใบนี้”
“เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
เราชินกับโลกใบนี้อยู่แล้วซาวีน่า จำได้ว่าเมื่อก่อนเรามีความสุขมากกว่านี้
ฉันได้เรียนหนังสือและใช้ชีวิตแบบ..”
เสียงบอกเล่านั้นชะงักกึกลงเมื่อเห็นอีกคนก้าวมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดตัวพันกายแค่ผืนเดียวปล่อยให้แผงอกแกร่งนั้นอวดไรขนสีทองประกาย
ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครานั้นถูกจัดแต่งจนดูดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
ซาวีน่านั้นถึงกับครางออกมาเสียงต่ำ
“นี่..ลุง..ตกลงลุงใช่คนเมื่อกี้หรือเปล่าเนี่ย?..หรือว่ามีหลายหน้า
แบบว่าเปลี่ยนหน้าได้แบบหน้ากากจีนอะไรแบบนั้น..จากปีศาจเป็นพระเจ้าในสองนาที..”
คนแปลกหน้าเหยียดรอยยิ้มใส่นัยน์ตาของซาวีน่าแวบหนึ่ง
ก้าวไปหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่นั่นมาสวมใส่อย่างไม่ใส่ใจสายตาของอีกสองคนนั่นสักนิดเดียว
“ถ้านายรู้จักเดวิด ชาง แซมสัน นายก็ต้องรู้จัก ด็อกเตอร์ดัลลัส
แมคคานี พวกเขาทำวิจัยเกี่ยวกับสายพันธุ์มนุษย์ในโคลัมเบีย..มีแล็บ หลายแห่งเป็นพันธมิตรของพวกเขาไม่ว่าจะในเชอโนบิล
หรือมอสโกหรือแม้แต่ในบอสตัน”
คำบอกเล่านี้ทำให้เซเรสหยุดชะงักจาการกินได้ครู่หนึ่งนัยน์ตาสีฟ้าอมน้ำเงินแปรสีไปมาด้วยอารมณ์กระแสแห่งความอยากรู้ที่เพิ่งเกิดขึ้นนั่น
ร่างสูงๆของชายแปลกหน้าที่ตอนนี้ดูคล้ายจะอยากสงบศึกลงชั่วคราวกลับมาที่โซฟาทรุดตัวลงนั่งข้างๆซาวีน่าพร้อมกับหยิบพาสต้าใส่ปากเคี้ยวด้วยท่าทีหิวจัด
“ผมจะอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเรื่องนี้
ลุงต้องบอกผมในความจริงเท่านั้นแต่..ไม่ต้องห่วงนะผมมีเครื่องจับเท็จอยู่ในมือ..หึ.”
ซาวีน่าเอ่ยด้วยสีหน้าดุดันเล็กน้อยซึ่งอีกฝ่ายแค่ยกมุมปากนิดๆเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น