ปี 2016 กรุงมอสโก...
หิมะตกลงมาอย่างหนัก
ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยสีขาวที่ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง
มันโปรยปรายลงอย่างกับฝุ่นผงที่ปลิดปลิวได้ตลอดเวลา
ผู้คนต่างซุกตัวอยู่ในบ้านเรือนของตัวเองมีเสบียงสำหรับตลอดฤดูหนาว
ต้องรอจนกว่ามันจะพัดผ่านไปเหมือนเช่นทุกปีที่ผ่านมานั่น มันแค่เป็นช่วงเวลาแห่งฤดูหนาวที่ยาวนานแค่นั้นเอง
ร่างสูงใหญ่ของคนแปลกหน้ากำลังย่ำเท้าลงบนหิมะหนาไปตามท้องถนนที่ยามนี้มองแทบไม่เห็นด้วยซ้ำเพราะความหนาของหิมะนั่น
เสื้อโค้ทตัวหนาถูกกระชับเข้ากับลำตัวหลายต่อหลายครั้งหมวกฮู๊ดสีดำช่วยให้มองเห็นแค่กรอบดวงตาสีฟ้าอมเทา
ปลายจมูกสีแดงระเรื่อเพราะความเย็นจัดดวงหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเคราจนมองแทบไม่เห็นหน้าเดิมของเจ้าตัวนั่น
ผ้าพันคอสีเดียวกันถูกตลบรอบลำคอหลายครั้งเมื่อมันเลื่อนลงปล่อยให้เห็นช่วงอกด้านบนที่มีแค่ขอบเสื้อกล้ามอยู่ในนั้น ท่ามกลางความเงียบสงบในเวลาแบบนี้
ไม่มีใครจะออกมาเดินเล่นเป็นแน่
ทุกคนต้องการฮีตเตอร์สำหรับให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย
“เขากำลังตรงมาที่นี่ เซเรส..เธอต้องไม่เชื่อแน่
หมอนี่น่าจะเกินห้าสิบปีไปแล้ว แต่ให้ตายสิเขาแข็งแรงเป็นบ้าแน่ะ
เดินฝ่าหิมะแบบไม่สะท้านสักนิด”
คนเพิ่งลดกล้องส่องทางไกลลงจากดวงตา
หันไปยังอีกคนที่แนบหน้ากับช่องเล็กๆบนห้องใต้หลังคาของตึกสูงนี่
ดวงตาคนพูดนั้นสีดำขลับรอยยิ้มปรากฏบนมุมปากด้วยท่าทีตื่นเต้นปะปนไปด้วยความหวังในบางอย่าง
“นั่นไม่ใช่เป้าหมายเราแน่ ซาวีน่า
นายน่าจะเลิกจ้องหมอนั่นได้แล้วไปเอาอาหารมาได้แล้วฉันเริ่มจะหิว”
หญิงสาวเลื่อนสายตามองไปยังเบื้องล่างก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
ดุนลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้มนิ่วหน้าพลางสบถในลำคอเบาๆ
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับตัวเลยด้วยซ้ำ
หญิงสาวซัดปลายร้องเท้าหนังไปที่ก้นของชายหนุ่มด้วยความรำคาญเล็กๆทำให้ซาวีน่า
จำใจต้องละสายตาจากกรอบกระจกนั่นปล่อยมันเลื่อนปิดลงมาทำให้เกิดความอบอุ่นขึ้นมากกว่าเดิมเมื่ออากาศด้านนอกถูกแบ่งกั้นออกไป
เซเรส ถอนหายใจออกมาอีกครั้งยกกล้องแนบกับดวงตาอีกครั้งร่างสูงที่อยู่ใต้เสื้อโค้ทตัวหนานั้นกำลังตรงมาทางนี้จริงๆด้วยสิ..มันแปลว่าอะไร..ในเมื่อเส้นทางนี้แทบจะร้างผู้คนอยู่แล้ว
มันแทบไม่มีใครโผล่หน้าออกมาจากห้องเลยด้วยซ้ำ ทุกคนเหมือนตกอยู่ในความหวาดกลัวกันหมดแล้ว
พาสต้า ผักโขม
โรยด้วยชีสอย่างหนาถูกยกมาทั้งถาดวางลงบนโต๊ะข้างหน้าต่างเล็กนั่นนั้นด้วยกิริยากระแทกกระทั้นนิดๆ
“มนุษย์ที่มาจากไมดอร่าไม่น่าจะตะกละแบบเธอนะเซเรส
เธอติดนิสัยคนบนโลกนี้มากเกินไปแล้ว”
“ฉันเกิดที่นี่ ซาวีน่า และนายก็ด้วย”
“แต่ฉันกินได้ไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนห้าของอาหารที่เธอกิน”
สีของนัยน์ตาทอประกายขุ่นมัวเล็กน้อยเมื่อกวาดสายตามองพาสต้าในถาดนั่นอีกครั้ง
ซาวีน่าคิดว่าสำหรับเขาแล้วเขาสามารถเก็บมันไว้กินได้ถึงห้าวันเต็มๆ
แต่สำหรับเซเรสแล้ว..ให้ตาย..ไม่รู้ว่าเธอจะอิ่มหรือเปล่าก็ไม่รู้
แค่มื้อเดียวนั่น
“ระบบเผาผลาญของฉันค่อนข้างดี นายก็น่าจะชินนะ
อะไรกัน?..อาหารพวกนี้ล้วนมาจากการทำงานของฉันนะ ซาวีน่า
ทำเสิร์ฟจนขาแข็งในโรงแรมเฮงซวยนั่นตลอดสัปดาห์ หึ..พักเบรกแค่วันละสองชั่วโมง
ไม่เหมือนนาย..”
สีนัยน์ตาของหญิงสาวทอประกายแสงเป็นสีแดงขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อปรายหางตามองอีกฝ่ายที่กล้าวิจารณ์การกินของเธอออกมานั่นอย่างไม่เกรงใจ
พูดต่อด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย
“แค่โชว์หุ่นอวดสาวๆในบาร์นั่นสองชั่วโมง
ก็ได้เงินมาเป็นฟ่อนๆ..ทำไมฉันไม่เป็นผู้ชายบ้างก็ไม่รู้”
คนฟังชักสีหน้าอย่างไม่ชอบใจนักหากแต่ซาวีน่าไม่ได้สนใจเธออีกเขาล้มตัวนอนลงผลักหน้าต่างบานเล็กนั่นเปิดออกไปอีกครั้งดึงกล้องส่องทางไกลมาแนบสายตาอีกครั้งก่อนจะสบถออกมาเสียงลั่น
“เขาหายไปไหน? เซเรส!! “
“เลี้ยวไปทางตรอก Cara ryzana
ฉันแน่ใจว่าเขาต้องเข้าพักที่
Aston King Hotel “
ตอบพลางกัดพาสต้าไปพลางเหลือบตามองคู่หูที่ตอนนี้ผุดลุกอย่างรวดเร็ว
หยิบเสื้อโค้ทมาสวมกับถุงมือหนารวบฮู๊ดจนเหลือเห็นแค่ใบหน้า
“นายจะไปไหน? เราต้องรออยู่ที่นี่ไม่ใช่รึไง?”
“ฉันจะไปตามหมอนั่น จนกว่าจะแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คนที่เราต้องการ..เธอเฝ้าที่นี่ไว้ล่ะเซเรส
อย่าพยายามทำให้ฉันลำบากอีกครั้งด้วยการที่เธอมัวแต่กินจนพลาดงานสำคัญของเรานะทูนหัว”
ซาวีน่าพุ่งตัวลงบันไดไปอย่างหัวเสียนิดๆ
กับเรื่องพาสต้าของเธอนั่น
เซเรสเลื่อนตัวเองจากท่านั่งแนบลำตัวกับพื้นอีกครั้งหยิบกล้องส่องทางไกลมาแนบดวงตาของเธอ
พลางเคี้ยวอาหารไปพลาง หงุดหงิดไม่น้อยกับการที่ต้องมาอยู่ในนี้หลายชั่วโมงมาแล้ว
กรุงมอสโกไม่เห็นจะน่าอยู่สักนิด..เซเรส
อดจะคิดไม่ได้
หากแต่เหตุผลของการมาที่นี่ทำให้เธอต้องสลัดความคิดอันเบื่อหน่ายนั่นเสีย อย่างน้อยก็ไม่อดตาย..เธอคิดในใจ
“ฉันเบื่องานของนายจะแย่แล้ว ซาวีน่า!ให้ตายสิ..”
หญิงสาวเผลอสบถออกมาจนได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น