ANDO DROME

เสียงอึกทึกบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกประตูนั่นปลุกให้ทุกคนผุดลุกอย่างรวดเร็ว ซาวีน่าหยิบปืนพกของเขายัดคืนซอกเอวเลื่อนเสื้อแจ็คเก็ตคลุมไว้ก่อนจะสบตากับคนสูงวัยกว่าที่ยามนี้ยืนอยู่ที่ประตูแนบสายตากับช่องเล็กๆตรงขอบด้านบน ซาวีน่านึกสงสัยอยู่นานว่าทำไมประตูของรถไฟหัวจรวดรุ่นนี้ถึงต้องมีช่องตาแมวเล็กๆเหมือนในอาพาร์ทเม้น ที่เขากับเซเรสเคยผ่านทางและพักมันหลายแห่ง มักเป็นแบบนี้ ทั้งที่ยุคนี้โลกไปถึงไหนแล้วทุกที่มักจะมีห้องควบคุมด้วยระบบคอมพิวเตอร์มากกว่าการส่องดูคนภายนอกด้วยช่องตาแมวแบบนี้

“คนของเดวิดแน่..ให้ตายสิ มันขึ้นรถไฟเที่ยวเดียวกับเราได้ยังไง ในเมื่อ...”

“เปล่านะลุงผมไม่ได้ใช้มือถือหรือโทรศัพท์สาธารณะสักอย่าง..”ซาวีน่ารีบสั่นหน้าปฏิเสธเสียงห้วนจัด

“ฉันแค่หยอดเหรียญเอาแซนด์วิชมาสี่ชิ้น..จากตู้กดหน้าสถานีนั่น” เซเรสบอกด้วยสีหน้าราบเรียบ

ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง ซีล สไน้ส์ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของเขาพลางสบถออกมาจนได้

“อีกสิบนาทีจะถึงที่หมาย เราอาจจะต้องแยกกัน เอาล่ะ ถ้าหากว่าเราต้องแยกกันหนี...นี่คือจุดนัดพบ..”

“หมายความว่าไงลุง?..”

“นายคงไม่อยากหนีพวกเดวิดตลอดไปหรอกใช่ไหมไอ้หนู และฉันต้องไปตามแผนเดิมของฉันตามหา ด็อกเตอร์ดัลลัส แมคคานี ถ้าหาตัวหมอนี่เจอ ฉันจะได้คำตอบที่ฉันแน่ใจว่าเพราะอะไรเดวิดแซมสันถึงอยากได้ตัวฉันนัก ฉันไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์หรือนักวิจัยอย่างที่พวกมันต้องการซะหน่อย”

ซาวีน่ากับเซเรสสบตากันแวบหนึ่ง

“ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีนะลุง หนีพวกนี้ แล้วไปค้นหาตัว ด็อกเตอร์ดัลลัส แมคคานีเพื่อ??..”

สีหน้าของซีล สไน้ส์ทอประกายรำคาญออกมา ร่างสูงของชายหนุ่มร่างใหญ่คนนี้ก้าวมาใกล้ซาวีน่ากระแทกบางอย่างให้ชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยสีหน้ากระด้างจัด

“นี่เป็นเงินที่ฉันเพิ่งได้มาจาก ดิคาร์ปิโอ เมื่อวานก่อน มันอาจจะช่วยให้เธอสองคนรอดตายไปจนถึงคาชมาร์ หางานทำที่เมืองนั่นสักพัก แล้วก็เก็บเงินเพื่อเดินทางกลับบ้าน  เราแยกกันตรงนี้แล้วกันไอ้หนู โชคดีล่ะ”

ร่างหนาของซีล สไน้ส์นั้นผละไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ประตูถูกเปิดออกทิ้งให้เซเรสกับซาวีน่าสบตากันอยู่นาน

“มันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ เซเรส นี่ฉันเสียเวลากับการตามหาตาลุงนี่ตั้งกี่ปีมาแล้ว?..”

“ฉันไม่ได้นับซะด้วยสิ ซาวีน่า แต่จะดีกว่าไหมถ้าเราไปกับเขา เผื่อบางที...”เซเรสทิ้งเสียงไว้ก่อนจะฉวยกระเป๋าสตางค์มาจากมือของเขาพลางกระตุกยิ้มจนนัยน์ตาทอประกายสดใส

“อย่างน้อยก็รอดไปอีกหลายมื้อล่ะฉันอาจจะหาทางช่วยเขาค้นหา ด็อกเตอร์ดัลลัส แมคคานีอะไรนั่นได้ง่ายกว่าให้เขาตามหาเองแบบนั้น”

“ใช่ เราอาจจะคิดถูก เพราะถ้าเจอเดวิดเข้าล่ะก็ มีหวังว่าเราอาจจะไม่รอด เธอรู้จักไอ้ ลูเธอร์ดีนี่นา..มันคงไม่ปล่อยเราไว้แน่ถ้าเป็นคำสั่งของเดวิดล่ะก็”

ความเงียบเกิดขึ้นกับรอบกายแค่สองวินาที เซเรสเป็นฝ่ายก้าวไปก่อน ผลักประตูเลื่อนออกช้าๆก่อนจะส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มเดินตามหลัง บรรยากาศช่องทางเดินบนรถไฟนั่นกำลังว่างเปล่า ช่องกั้นทางเดินมันปิดสนิท และซีล สไน้ส์หายไปด้านไหนก็ไม่รู้สิ เซเรสกัดปากตัวเองอย่างรำคาญ ก่อนจะเลือกทางขวามือสาวเท้าไปจนถึงประตูที่เชื่อมต่อกับอีกตู้นอนถัดไปนั่น

“ลูเธอร์!!”

ซาวีน่าอุทานออกมาก่อนจะผลักร่างหญิงสาวจนเซเรสนั้นถลาไปตามแรงผลักร่างบางในชุดเสื้อโค้ทตัวหนานั้นไถลไปกับพื้นเย็นชืด กระแทกกับเสากลางนั่นจนหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เงยหน้ามองหาซาวีน่าก็พบว่าร่างหนาของชายหนุ่มกำลังถูกชายร่างหนาแกร่งนั้นจับกระชับที่ลำคอ มันปลายตามองมาที่เซเรสด้วยความปราศจากการลังเลที่จะหักคอชายหนุ่มให้ตายคาฝ่ามือ

พลั่ก!! ซาวีน่ากระแทกเข่าของเขากับระหว่างขาสองข้างของมัน จนมือของมันหลุดจากลำคอของเขา เขาหน้าแดงก่ำไปหลายวินาที ไอโขลกๆก่อนจะเซไม่เป็นท่า หางตาเห็น ลูเธอร์ ราล์ฟไอ้ปีศาจอัปลักษณ์คนนี้ กำลังเลื่อนมือไปแตะที่ปืนของมัน  เขาผุดลุกอย่างรวดเร็วซัดหมัดลุ่นๆไปที่ใบหน้าของมัน

พลั่ก! อีกครั้งที่เซเรสแทบอยากจะหลับตาหนีภาพที่น่าหวาดเสียวนั่นเสียเมื่อซาวีน่ากลับกลายเป็นฝ่ายโดนหมัดที่สวนมาเสียเอง ร่างหนาของชายหนุ่มกระเด็นกระดอนตามแรงหมัด แม้ว่าเขาจะพยายามหลบเลี่ยงเต็มที่แล้วก็ตาม

“ไอ้สารเลวเอ๊ย!!  เดวิดสั่งกำจัดเรารึไง?เราทำอะไรผิดวะ”

ได้ยินเสียงตะโกนใส่หน้าหมอนั่นท่าทีซาวีน่าเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อคิดว่าจะหลบจากตรงนี้ไปนั้นคงไม่ง่าย ลูเธอร์แสยะยิ้มจนเห็นฟันขาววับวาวของมัน ทำให้ซาวีน่าถึงกับสบถเสียงก่นด่าในลำคอของเขาอีกหลายคำ shit!! มันมีเขี้ยวงอกขึ้นมาบนมุมปากตั้งแต่เมื่อไหร่? จำได้ว่าเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อปีที่แล้วก่อนย้ายมาประจำที่มอสโกนั่น ซาวีน่าคิดว่า ลูเธอร์นั้นน่าเกลียดกว่านี้หลายเท่า มันไปเอาเขี้ยวมาจากไหน?..เขารวบรวมกำลังใส่ฝ่ามือก่อนจะเดินหน้าใส่อีกครั้ง

ลูเธอร์ ราล์ฟ ไม่ได้เป็นแค่สมุนมือดีของเดวิดเท่านั้นกระมัง ตอนนี้นัยน์ตาสีดำก่ำของมันปราศจากแววรับรู้ใดๆ นอกจากความกระหายเลือดในการต่อสู้ ใช่..มันคงคิดว่าเขาเป็นหมู..ซาวีน่าอดจะยกมุมปากยิ้มเหี้ยมเกรียมไม่ได้ เขากระแทกหมัดใส่ร่างหนาพลางหลบหลีกด้วยพลังที่มีนั่น เสรียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นเป็นจังหวะก่อนที่เซเรสนั้นจะเลื่อนประตูบานที่เชื่อต่อนั่นได้ หญิงสาวหันไปที่ซาวีน่าอีกครั้ง

“มันมาทั้งสองฝั่งเลยซาวีน่าเราต้องแยกกันแล้ว”

“หาทางออกให้ได้เซเรส ไปเจอกันที่พิกัดเดิม”

ซาวีน่าตะโกนพลางถอยร่นไม่เป็นท่าเมื่อโดน ลูเธอร์ ตามถลุงราว สองคนผลัดกันรุกผลัดกันรับ แต่..ลูเธอร์ได้ปืนแล้วยามนี้ เมื่อซาวีน่านั้น ตั้งตัวได้อีกครั้ง เขาเลื่อนสายตาไปที่โถงทางเดิน เซเรสหายไปแล้ว  เขายกหลังมือปาดมุมปากที่ได้เลือดมาเป็นของแถมนั่นด้วยความฉุนเฉียวไม่น้อย กลิ่นคาวเลือดทำให้ ลูเธอร์ ราล์ฟนั้นแสยะยิ้มมากกว่าเดิมนัยน์ตาทอประกายกระหายมากขึ้น รอยยิ้มของมันแสนจะอัปลักษณ์ ผิวดำเลื่อมกับฟันที่ขาววับ มีเขี้ยวตรงมุมปากสองข้างราวกับแวมไพร์..นี่มันต้องไปตัดแต่งพันธุกรรมมาแน่..แต่..เดวิดทำแบบนี้เพื่ออะไร?..เขายังอดจะสงสัยไม่ได้กับสิ่งที่ซีล สไน้ส์บอกเล่ามานั่น

“แกไม่ควรมองหน้าฉันแบบนี้นะ ลูเธอร์ ฉันไม่ใช่อาหารนะโว้ย!”เขาเอ่ยออกไปด้วยความขุ่นเคือง เจ็บปากจนต้องใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเบาๆ ได้สัมผัสถึงเลือดเค็มๆ  เขาเลื่อนฝ่ามือออกกางอีกครั้ง ประจุไฟฟ้าส่งกระแสแล่นปลาบแปลบพอให้แน่ใจว่าพลังไมดอร่าของเขาจะยังไม่มีทางหมดง่ายๆแน่ ชายหนุ่มเป็นฝ่ายพุ่งตัวใส่ ลูเธอร์ก่อน เมื่อเบื้องหลังช่องโถงทางเดินที่เขาถอยร่นมานั้นกำลังเจอกับกองทัพของลูเลอร์ ไอ้พวกที่ติดตามเขามาจากมอสโกนั่นเอง เขาคงต้องรีบเผ่นจากที่นี่ก่อน สิบต่อหนึ่งก็คงไหวอยู่ แต่ลุเธอร์ ราล์ฟ นี่สิ..มันเหมือนปีศาจชัดๆ เขาจะปล่อยให้มันยืดเยื้ออีกได้ไม่แน่

ชายหนุ่มกระแทกพลังไมดอร่าผ่านกำปั้นของเขาพุ่งใส่กระแทกกับข้างกระบอกหูของมันอย่างแรงก่อนจะพุ่งไปที่หน้าประตูอีกฝั่งหนึ่ง เสียงปืนระเบิดลั่นขึ้นหลายนัดติดๆกัน ตามหลังเขา แต่ซาวีน่านั้นแทบไม่มีเวลาฟังหรือหันไปมอง เมื่อต้องรับมือกับลูกสมุนของมันที่รออยู่นั่นอีกสี่ห้าคนที่รออยู่หลังประตูอีกด้านหนึ่ง

เขาสบถในลำคออีกหลายคำกว่าจะยกปลายเท้ากระแทกใส่ร่างไอ้พวกลูกระจ๊อกนั่น ถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย 
พลางเร่งฝีเท้า กลายเป็นวิ่ง  รถไฟหัวจรวดกำลังลดความเร็วลงทีละนิด

 เป้าหมายคือสถานีของเมืองคาร์ชมาร์

 ซาวีน่าไม่ต้องรอให้มันจอดสนิทดีนัก

เขาแทบจะกระโดดลงจากรถไฟนี่เมื่อเห็นจากหางตาว่า

พวกคนแปลกหน้าเหล่านั้นยังคงตามติดประชิดตัวเขาไม่เลิกเสียที